Ο τρέχων ρυθμός εξαφάνισης ειδών είναι 100 έως 1000 φορές υψηλότερος κατά μέσο όρο, κάνοντας την τρέχουσα περίοδο την 6^η μεγαλύτερη περίοδο μαζικής εξαφάνισης ειδών στην ιστορία του πλανήτη. Παρά το γεγονός ότι με τις ορυκτές και εικονικές αναπαραστάσεις μπορεί μερικές φορές να είναι δύσκολο να συνδεθείς, είναι αδύνατο να αγνοήσεις την εμπειρία του να βλέπεις μια φωτογραφία ενός ζώου στο χείλος της εξαφάνισης.

Έτσι, αυτό που ακολουθεί είναι μια λίστα από 11 ζώα που έχουν εξαφανιστεί πλέον, αλλά είχαν φωτογραφηθεί όταν ήταν ακόμη ζωντανά.

Η τελευταία τίγρης της Τασμανίας ή Thylacine, πέθανε στον ζωολογικό κήπο του Hobart, στην Τασμανία της Αυστραλίας, στις 7 Σεπτεμβρίου 1936. Παρά το γεγονός ότι ήταν το τελευταίο του είδους του, το ζώο αυτό (με την όνομα “Benjamin”) πιθανότατα πέθανε λόγω αμέλειας, αφού είχε κλειδωθεί έξω από το προστατευόμενο κλουβί του κατά την διάρκεια ακραίων καιρικών φαινομένων.

Αν και συνήθως αναφέρονται ως «τίγρεις» και παρά το γεγονός ότι έχουν το βλέμμα ενός canid, ο τίγρης της Τασμανίας δεν σχετίζεται ούτε με τις γάτες ούτε με τους σκύλους. Μάλλον ήταν το μεγαλύτερο σαρκοφάγο μαρσιποφόρο της σύγχρονης εποχής. Ο πλησιέστερος ζωντανός συγγενής του είναι ο «Διάβολος της Τασμανίας».

Η κυριότερη αιτία της εξαφάνισης τους από την άγρια φύση, ήταν μια μαζική εκστρατεία κυνηγιού που συστάθηκε από την κυβέρνηση της Τασμανίας κατά τα έτη 1888-1909, με την δικαιολογία ότι πίστευαν ότι ήταν απειλή για τα πρόβατα και τις κότες. Η τελευταία γνωστή άγρια τίγρης της Τασμανίας σκοτώθηκε από έναν αγρότη που ονομάζονταν Wilf Batty το 1930, αφού την είχε δει τα τριγυρνάει στο κοτέτσι του.

Η Quagga ήταν μια μοναδική ποικιλία Ζέβρων, που χαρακτηρίζονταν από τις λωρίδες που είχε μόνο στο μπροστινό μέρος του σώματος της, με χρώμα μαλλιών ανοιχτό καφέ ή μαύρο μπροστά που κατέληγε να γίνεται άσπρο κατά μήκος των ποδιών. Αυτή η εικόνα, αποτελεί το μόνο Quagga που έχει φωτογραφηθεί ποτέ ζωντανό. Λήφθηκε στον ζωολογικό κήπο του Λονδίνου το 1870.

Το μοναδικό του δέρμα έκανε το Quagga στόχο για τους κυνηγούς και τους λαθροκυνηγούς και η τελευταία γνωστή ζέβρα Quagga πιθανότατα σκοτώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1870. Το είδος εξαφανίστηκε τελείως στις 12 Αυγούστου 1883, όταν η τελευταία ζέβρα πέθανε στον ζωολογικό κήπο του Άμστερνταμ, στην Ολλανδία.


Περιστέρι Passenger

Η ιστορία αυτού του περιστεριού Passenger είναι μια από τις πιο τραγικές ιστορίες εξαφάνισης στην σύγχρονη εποχή. Έως και πριν 200 χρόνια περίπου δεν βρίσκονταν πουθενά κοντά στην εξαφάνιση. Στην πραγματικότητα, ήταν το πιο κοινό είδος πουλιού στην Βόρεια Αμερική και μερικές αναφορές υπολόγιζαν ότι μόνο τα κοπάδια τους ανέρχονταν σε δισεκατομμύρια.

Κατά την διάρκεια ορισμένων μεταναστεύσεων, τα σμήνη είχαν έκταση για πάνω από ένα χιλιόμετρο και χρειάζονταν αρκετές ώρες για να περάσουν από κάποιο μέρος. Θα ήταν αδύνατο να φανταστεί κανείς τον ορίζοντα της Βορείου Αμερικής χωρίς αυτά. Ωστόσο, κατά κάποιο τρόπο το είδος κατάφερε να γίνει από είδος με τα περισσότερα πουλιά να γίνει είδος υπό εξαφάνιση σε μόλις 100 χρόνια.

Τι συνέβη;

Οι αποικιακοί κυνηγοί συνέβησαν. Το κρέας περιστεριού ήταν έγινε εμπορικό και αναγνωρίσθηκε ως φθηνό φαγητό, ειδικά για τους σκλάβους και τους φτωχούς,. Αυτό οδήγησε σε μια καταστροφική εκστρατεία κυνηγιού μαζικής κλίμακας. Επιπλέον, λόγω του μεγάλου μεγέθους των κοπαδιών τους, τα πουλιά είχαν θεωρηθεί απειλή για τους αγρότες. Στην πραγματικότητα, το 1703 ο καθολικός επίσκοπος του Quebec αφόρισε ολόκληρο το είδος!
Το τελευταίο γνωστό περιστέρι Passenger, με το όνομα “Martha”, πέθανε σε αιχμαλωσία στις 1 Σεπτεμβρίου 1914, στο Cincinati του Οχάιο. Το 1896, το τελευταίο κοπάδι (250.000 πτηνά) σφαγιάστηκε από κυνηγούς, παρά το γεγονός ότι γνώριζαν ότι ήταν το τελευταίο κοπάδι που είχε μείνει ζωντανό.


Golden Toad

Η πρώτη καταγραφή του Golden Toad έγινε από τον ερπετολόγο Jay Savage το 1966 και η τελευταία παρατήρηση του είδους έγινε το 1989. Αυτός το φρύνος, με το λαμπερό χρυσό-πορτοκαλί παρουσιαστικό, ήταν ντόπιο είδος των τροπικών δασών του Monteverde, στο Costa Rica.
Η εξαφάνιση τους συμβολίζει μια μεγάλη πτώση στην κλίμακα των αριθμών των αμφιβίων σε όλο τον κόσμο κατά την διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, η οποία πιθανόν προκλήθηκε από την υπερθέρμανση του πλανήτη και την κλιματική αλλαγή. Στην πραγματικότητα, ο φημισμένος Αυστραλός βιολόγος Tim Flannery περιέγραψε την εξαφάνιση του Golden Toad σαν την πρώτη εξαφάνιση είδους που οφείλεται στην υπερθέρμανση του πλανήτη.

Η φώκια Καραϊβικής είναι η μόνη γνωστή φώκια με καταγωγή από την Καραϊβική και τον Κόλπο του Μεξικού. Είναι επίσης το μόνο είδος φώκιας που εξαφανίστηκε εξ’ ολοκλήρου εξαιτίας του ανθρώπου. Επίσημα, δηλώθηκε ότι εξαφανίστηκε στις 6 Ιουνίου 2008, αν και το τελευταίο καταγραφή του είδους αυτού έγινε το 1952 στο Serranilla Bank, που βρίσκεται ανάμεσα στην Ονδούρα και την Τζαμάικα.

Η ενδεχόμενη εξαφάνιση τους, προερχόμενη από το ανθρώπινο κυνήγι, συμβολίστηκε από το ταξίδι του Κολόμβου το 1494, όταν οι μικρές φώκιες είχαν περιγραφεί ως «Λύκοι της Θάλασσας» και άρχισαν να σφάζονται για το κρέας τους.

Ο Αίγαγρος των Πυρηναίων έχει μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες μεταξύ των εξαφανισμένων ζώων, αφού ήταν το πρώτο είδος που επανήλθε στην ζωή μέσω της κλωνοποίησης, για να εξαφανιστεί ξανά μόλις επτά λεπτά μετά την γέννηση του, λόγω ανεπάρκειας των πνευμόνων. Το γεγονός αυτό συνέβη το 2009.

Ο τελευταίος φυσικά γεννημένος αίγαγρος των Πυρηναίων πέθανε στις 6 Ιανουαρίου 2000, αφού βρέθηκε νεκρός κάτω από ένα πεσμένο δέντρο σε ηλικία 13 ετών. Ο σύντροφος του ζώου αυτού είχε πεθάνει μόλις ένα χρόνο πριν, λόγω μεγάλης ηλικίας. Αν και η πρόσφατη προσπάθεια ανάστασης του ήταν σύντομη, το γεγονός αυτό φέρνει αισιοδοξία και σηκώνει σοβαρή συζήτηση με το σχετικά αν τα εξαφανισμένα πλάσματα θα πρέπει να έχουν μια δεύτερη ευκαιρία στην ζωή.


Αντιλόπη Bubal

Η αντιλόπη Bubal ήταν ένα υπέροχο, σκληρό θηρίο που κάποτε είχε εξημερωθεί από τους αρχαίους Αιγυπτίους και χρησιμοποιείτο ως πηγή τροφής και για θυσίες. Το πλάσμα αυτό αναφέρεται και στην Παλαιά Διαθήκη.

Αν και κάποτε περιπλανιόταν σε όλη την Βόρεια Αφρική και την Μέση Ανατολή, η βαθιά μυθολογία που περιέβαλε αυτό το ζώο δεν ήταν αρκετή για να το σώσει από τους ευρωπαίους κυνηγούς που άρχισαν να το κυνηγάνε για αναψυχή και για το κρέας του. Η τελευταία αντιλόπη Bubal ήταν μάλλον γένους θηλυκού και πέθανε στον ζωολογικό κήπο του Παρισιού, το 1923.


Τίγρης Javan

Οι τίγρεις Javan είναι ένα υποείδος τίγρης που συναντάται μόνο στο ινδονησιακό νησί Java. Το τελευταίο ζώο τους είδους αυτού εθεάθη το 1972, αν και υπάρχουν στοιχεία μετρήσεων που δείχνουν ότι το ζώο υπήρχε μέχρι και την δεκαετία του 1980. Τα τελευταία ίχνη που από πού αποδείκνυαν την ύπαρξη του βρέθηκαν το 1979, όπου τρεις τίγρης του είδους αυτού εντοπίστηκαν.

Η κύρια αιτία αφανισμού της ήταν η γεωγραφική καταπάτηση και η απώλεια οικότοπων, κάτι το οποίο εξακολουθεί να αποτελεί σοβαρό πρόβλημα στο νησί Java.

Υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ότι οι τίγρεις Java θα μπορούσαν να είναι ζωντανές ακόμη και σήμερα σε ορισμένες από τις εναπομείναντες δασικές περιοχές του νησιού, αν και ακόμη και έτσι να ήταν, ο αριθμός θα ήταν τόσο χαμηλός που και πάλι θα εξαφανίζονταν τελικά. Η περιοχή που θα μπορούσε σήμερα να έχει το είδος αυτό είναι το εθνικό πάρκο Meru Betiri, αν και ακόμη και αυτή η περιοχή απειλείται από τις εταιρείες εξόρυξης εξαιτίας της ανακάλυψης κοιτασμάτων χρυσού.

Το Tecopa Pupfish έχει την ατυχή διάκριση να είναι το πρώτο είδος που ανακηρύχτηκε εξαφανισμένο από την Λίστα Απειλούμενων Ειδών του 1973. Η επίσημη διαγραφή του είδους έγινε το 1981.

Το ψάρι αυτό ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά στις θερμοπηγές της περιοχής Tecopa, στην Καλιφόρνια, το 1942 και η μείωση του είδους άρχισε να γίνεται λίγο αργότερα, καθώς οι θερμοπηγές άρχισαν να αντικαθιστούνται με λουτρά. Το τελευταίο χτύπημα ήρθε όταν άρχισαν να χτίζονται τριγύρω ξενοδοχεία για να καταστεί πιο δυνατή η αναψυχή των τουριστών.


Syrian Wild Ass

Το Συριακό Wild Ass εξαφανίστηκε όταν το τελευταίο γνωστό, σε αιχμαλωσία, ζώο πέθανε στον ζωολογικό κήπο του Schönbrun στην Βιέννη της Αυστρίας, το 1928. Στο παρελθόν κατοικούσαν στην Μεσοποταμία, ενώ υπάρχουν αναφορές για μεγάλα κοπάδια που περιφέρονταν στα άγρια βουνά και τις στέπες της ερήμου της Μέσης Ανατολής.
Παρά το γεγονός ότι απειλούνταν από πριν, λέγεται ότι το είδος άρχισε να συρρικνώνεται πολύ κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου το περιβάλλον τους καταπατήθηκε από τα βαριά οπλισμένα τουρκικά και βρετανικά στρατεύματα.

Το αναπόφευκτο φαίνεται να έφτασε και για το δελφίνι Baiji, ένα ήσυχο, μαγευτικό δελφίνι που κατοικούσε στα νερά του κινέζικου ποταμού Yangtze τα τελευταία 20 εκατομμύρια χρόνια. Το δελφίνι κηρύχτηκε επίσημα εξαφανισμένο μετά από μια αποστολή του 2006, η οποία απέτυχε να καταγράψει έστω και ένα ζωντανό ζώο του συγκεκριμένου είδους.
Αν και από τότε έχουν υπάρξει ανεπιβεβαίωτες θεάσεις είναι απίθανο να είναι αλήθεια, μιας και αν υπήρχαν, θα είχαν αναπαραχθεί κιόλας. Αυτή η τραγική κατάληξη κάνει το δελφίνι Baiji, το πρώτο καταγεγραμμένο εξαφανισμένο κητοειδές της σύγχρονης εποχής.
Ο πληθυσμός είχε μειωθεί ραγδαία τις τελευταίες δεκαετίες με την άνοδο της κινέζικης βιομηχανοποίησης, η οποία χρησιμοποιούσε τον ποταμό Yangtze ως μια από τις κύριες αρτηρίες της. Το ποτάμι είναι τώρα μια από τις χειρότερες μολυσμένες πλωτές οδούς του κόσμου, μιας και χρησιμοποιείται για μεταφορές και για υδροηλεκτρική ενέργεια. Περίπου το 12% του ανθρώπινου πληθυσμού, ζει και εργάζεται στην ζώνη απορροής του ποταμού.
Οι παραδοσιακές κινέζικες ιστορίες αναφέρουν το Baiji ως σύμβολο ειρήνης και ευημερίας. Ωστόσο, αυτή η παραδοσιακή λατρεία αποκηρύχθηκε κατά την διάρκεια του «Μεγάλου Άλματος προς τα Εμπρός» της Κίνας, που ζητούσε το κυνήγι του ζώου στο όνομα του επαναπροσδιορισμού της κινέζικης ευημερίας.

Πηγή: http://www.dailyarticle.gr/